100 Liranın altında

Valla beş sene oldu. Dolayısıyla çok net olarak hatırlayamıyorum. Bildiğim bir şey varsa tabii ki çok heyecanlıydım. Hiç bilmediğim, daha önce deneyemediğim, ülkemizde daha önce denenmiş ve bunlar hakkında bilgi edinmediğimiz bir olaya doğru gidiyordum. Onun için onun verdiği endişeler ve heyecan vardı.

İlk gittiğimiz zamanla bugünkü arasında ciddi bir mesafe kaydetmiş durumdayız. Hem teknik olarak, hem donanım olarak artık son derece konunun içindeyiz. Ne olması gerekiyor, nasıl yapılması gerekiyor tabii ilk sefer bunların hepsine çok yabancıydık, önümde yapılmış bir örnek olmadığı içinde ne olduğunu bilmiyordum. Bizim burada bugüne kadar alıştığımız bir çok konuda daha farklı uygulamalarla karşılaştık. Artık bugün burada da daha bilinçli ve farklı şekilde çalışılıyor ama o gün için öyleydi. Benim için son derece eğitici ve öğretici bir gelişme süreci oldu diyebilirim.

Normalde koleksiyonu biz bir hafta öncesinden buradan koliliyoruz, hazırlıyoruz ve yolluyoruz. Geçen seneki koleksiyonda çok ağır işlemeli parçalar vardı ve bunların bazıları yetişmedi. Onun yüzünden koleksiyonun bir kısmını giderken yanımızda götürmek zorunda kaldık. Kalacağımız otele vardık, herkes yerleşti. Ertesi gün ekipteki arkadaşlarla fitting manken seçimlerinin yapıldığı salona gittik, bavulda orda bir köşede duruyor. Dedim ki, bavul açılsın da kıyafetler orda bulunan askılara ütülenip asılsın, bavulu bir açtık, içinden eşofman tarzı kıyafetler çıkıyor. İlk önce algılayamadım, herhalde ekipten bir arkadaşın kıyafetleri diye düşündüm ama kıyafetleri çektikçe de benzerleri çıkıyordu ve bir anda buz kesildiğimi hatırlıyorum. Bavulu açan ekipteki arkadaşlar ve herkes dondu kaldı. O anda anladım ki, yanlış bavulu almışız. Kayıp bavulun içinde de, kaftanımız, inanılmaz önemli işlemelerle dolu bir sürü parçamız bulunuyordu ve ne yazık ki bu bavul başka biri tarafından alınmış. Yani o anda yaşadığım duyguları hakikaten o ana kadar yaşamamıştım. Çünkü öyle tamamlayıcı parçalar vardı ki içerisinde, mesela işlemeli şort olmadan bir parça çıkmıyordu. Kızım da o sırada bizimle beraberdi ve bizim ekipten bir arkadaş ve kızım hemen bir taksiye atlayıp hava alanına gittiler. Telefon bile açtırtmadım! "Bir an önce oraya gidin ne oldu orda anlayın haber verin" dedim. Kızımı göderme sebebim İngilizce ve Fransızca biliyor olması ve biz o sırada model seçimlerine devam ediyoruz. Etraftaki diğer insanlara bunu belli etmemeye çalışıyorum tabi Fransız ekibe de, bu sırada modeller geliyor, gidiyor ama onların hiç farkında değilim. Çünkü o anda hiçbir anlamı yok eğer bavul olmazsa defile yapamayacağız gibi bir durumdayız. Neyse ki, ilerleyen dakikalarda kızım Dilhan aradı "Anne bulduk" diye ama o anki yaşadığım stresi şoku hepsini bir arada hiç unutamam. Böyle kötü bir hatıra ama sonra iyi bir ders oldu bize, o ayrı.

Bunun başlangıcı hayal de değil, biraz idealist olmakla alakalı. Hayatta idealleriniz varsa kendi işinizi çok seviyorsanız ve amaçlarınız varsa bu da bunun bir başlangıç noktası oluyor. Çünkü bir yerden başlamanız lazım. Kendinizi olduğunuz bir yerden taşıyabilmeniz için buna bir yerden başlamak gerekir.Benimde başlangıç noktam öyle bir şey oldu. Bu işin zirvesi Paris`ti bende Paris`ten başlayım dedim.