Sanatçının bireysel yaşamındaki deneyimleri ve gözlemlerinden ortaya çıkan yapıtlar, “konfor alanına” dair farklı ve çeşitli perspektifleri ortaya koyuyor.
Sergi öncelikle izleyicisini “Comfort Zone” (konfor alanı) haritasıyla karşılıyor. Leyla Emadi burada bize konforlu bölgenin rahatsız ediciliğini anlatır. “Sessiz Çığlıklarım Var Benim” ve dikenli tellerin arasındaki “Comfort Zone” çalışmalarına bakıldığında, konforlu alanın yaşam içindeki varlığının rahatsız ediciliğini görünür kıldığı görülür. Aslında sanat yaratmak da başlı başına rahatsız edici bir pratiktir. “40 Yıllık Kahve Hatırının Bittiği Yerdeyim” çalışması bize bu zorlu bireysel pratiği anımsatır. Sanatçı, kâğıdın üzerine kalbini dökecek kadar savunmasızdır ve zorlu gerçekliklerle yüzleşmektedir. Geçmişi ve geleceği düşünür; yoğun ve karmaşık duygularla baş etmeye çalışır. Bunu yaparken de açık ve dürüst bir biçimde duygularını aktarır ki, aslında bu çalışma bir tür oto-portre olarak görülmelidir, zira cümlelere dikkatle bakılırsa kendisini uzun süre incelediği görülecektir.
Leyla Emadi kendi rahat alanında yaşamıyor ve sıradan olanla yetinmiyor. Küçük kalarak, hareketsiz kalarak ve gözlemleyerek, güvenilir bir rutin ve rahatsızlık arasındaki gerilimi bize aktarıyor. Zaten sanatın amacı da bu değil mi? Sanat rahatlığı değil, beklentinin dışına çıkarak, sınırları esnetmeyi örnekler. Emadi, bize bir şekilde yaşam, çalışma ve yaratma şekillerimizi gözden geçirmemizi öneriyor. Bize içten içe soruyor, kırmızı rengin rahatsız ediciliğiyle “Tebdil-i Mekanda Ferah Var(?)dır?”.
Leyla Emadi’nin “Gel-git” başlıklı sergisi, bize şunu söylüyor: Ayağa kalkın, bulunduğunuz alan etrafında bir çember çizin ve çemberin içinde bir süre düşünün. Hedefiniz, o alanın dışı. Şimdi karar verme zamanı: Gidecek misiniz? Kalacak mısınız?
GÜNLÜK TAROT FALINIZ
