Okan Bayülgen kızını anlattı

Okan Bayülgen kızı İstanbul`u anlattı.

Ben kızımı doğumundan itibaren tabiri yerindeyse Fransız mürebbiyelerle büyüttüm. Benim imkânlarım var ama ona kendi yaşında bir arkadaş yaratamıyorum. Kardeş yapmamız da yeterli değil, çünkü ondan küçük olacak. Onun kendi yaşında bir arkadaşa ihtiyacı var. O arkadaşı bulması için önce anaokulu, sonra da okul devreye girecek. Arkadaşlarıyla beraber kendi üretimine ihtiyaç var. Kendi üretiminin o tablet bilgisayardan sunulması, çocukta mutlaka bir geç kalmışlık duygusu ve bir hırs yaratıyor. Hatırlıyor musunuz, bir ara internette dolanan bir video vardı. Çocuk bilgisayar oyununda başarılı olamıyor diye çıldırıyordu. Halbuki sokak oyunları yörelerine göre toprak varsa toprakla, hayvancılık varsa hayvancılıkla, bitki örtüsü varsa bitkilerle olan ilişkiden gelir. Basittir ama basit olması aptallığından değildir. Basitliği, her çocuk tarafından oynanabilir olması gerektiği içindir.

Benim pek oyun arkadaşım olmadı. Ben genelde tek başına, mobil bir çocuktum. Annem bazen anlatır bana, odanın kapısını açtığında “Bir dakika anneciğim oyun oynuyorum, müsaade eder misiniz” deyip annemi kovalarmışım. Kızımda da bunu görüyorum. Bazen oyuna çok dalıyor. Biz de onu izliyoruz. Kendi başına hayal kurmalara ve oyunlar oynamaya başladı. Ev tamamen onun hayal dünyası.