Uzun Veda

İlk bakışta, yaşlı annelerine bakmaya güçleri yetecek bir aile gibi gözükseler bile, aylarca hatta yıllarca işlerini ikinci plana atmanın getirdiği mali sıkıntıyı bir finansal kriz şeklinde yaşıyorlar. Bu, geleneksel aile hayatını seçen ve doğal olarak 3 nesil bir arada yaşayan ülkelerde normal gözükse bile, bir Batılı için, ekonomik kriz ve şanssız bir hastalık nedeniyle mecbur kalınan bir adım ve oldukça da hüzünlü bir süreç.

Hafızanın insanlardan tam olarak neyi alıp götürdüğüne tanıklık eden bu kitap, bir Alzheimer hastasına bakıcılık yapmanın, ne kadar sabır ve bilgi gerektirdiğini cesaretle ve eksiksiz olarak gözler önüne seriyor. Kitabın yazılmasının samimi sebeplerinden biri de, evde roman yazabileceğini düşünerek işten çıkmış yazarın, bir süre sonra, kayınvalidesi dışında bir şey düşünemeyecek ve yazmazsa delirecek bir noktaya gelmiş olması. Belki kendi akıl sağlığını korumak için kaleme alınmış bir kitap ama oldukça gerçekçi, etkileyici ve dokunaklı.

İçinde bulunduğu durumun doğal bir sonucu olarak, sanat ve edebiyat alanında yaşlılığa ve yaşlılıktan kaynaklanan sorunlara karşı, geniş bir ilgi geliştiren yazar, bunu kitabına taşıyarak, kitabın edebi olarak değerini daha yukarıya taşımayı başarmış. Bu yönüyle kitap, yaşlılığa dair birçok bakış açısını ve bilimsel kaynakları derleyen bir referans kitabı gibi.

Belki de, yaşlılığın ne olduğunu öğrenecek yaşta olanların, eser verecek bir hali kalmamış olmasından, yaşlılık hakkında çok fazla yazılıp çizilmiyor. Oysa 60 yaş ile hayatın sonu arasındaki yıllar her gün daha da uzamakta. Dolayısıyla herkesi ilgilendiren, hüzünlü ve şefkat dolu, insanı kendi anne babasını ve hatta kendi yaşlılık sürecini düşünmeye sevk eden, oldukça yararlı ve etkili bir kitap.